TERUG

By George Knapp

Overgenomen en vertaald uit UFO Magazine uitgave januari 2003 door Paul Harmans

HET SPOOR VAN DE WEERWOLF Deel 1
Een kleine boerderij in noordelijk Utah lijkt de vreemdste plek op aarde te zijn

Ik zit op een witte plastic stoel in wat lijkt op totale duisternis. Volgepakt met een serie elektronische apparaten rond mijn schouders en op mijn borst, zoals microfoons, een videocamera en een geigerteller. Ergens in deze verzameling spullen bevindt zich een zaklantaarn en dat is tevens het enige apparaat waarvan ik wel de functie begrijp en die ik dus niet kan vinden. Voor mij uit kan ik net de spookachtige omtrekken van bomen zien. Boosaardige insecten zoemen in en uit mijn ogen en oren terwijl ik hier zit in een afgelegen uithoek van Utah. Zo’n honderd meter of meer bij mij vandaan, achter een hek van prikkeldraad en een smalle kreek, zijn mijn collegaonderzoekers naar het paranormale. Zij zijn uitgerust met hun eigen camera’s en nachtzichtkijkers en nog wat wetenschappelijke instrumenten. Zij moeten mij in de gaten houden en kijken of er iets gebeurt. Deze nacht ben ik het aas. Aas voor wat?, vraag ik mij af. De niet uitgesproken hoop is dat mijn eigen verbondenheid met geheimzinnige zaken mij een soort van verbintenis geeft met de niet te ontkennen vreemde energie, of entiteit die, zo lijkt het, zich heeft geconcentreerd op deze afgelegen landelijke gemeenschap en in het bijzonder op deze kleine boerderij, waarop ik nu zit en wacht op zijn aankondiging.

George Knapp

Verschillende heel vreemde dingen hebben zich hier afgespeeld op de precieze plek waar ik nu zit. Het was hier dat een bezoeker geconfronteerd werd met een brullend, maar bijna onzichtbaar wezen, iets dat verwant leek aan een roofdier. Het was ook hier dat een universitair fysicus rapporteerde dat zijn geest door iets werd binnengedrongen, letterlijk werd overgenomen door een vorm van vijandige intelligentie, dat hem waarschuwde dat hij niet welkom was. Het was op deze plek dat een team van onderzoekers vol ontzag toekeek hoe een portaal van licht zich in het donker opende waaruit vervolgens een groot mensachtig figuur zich naar buiten worstelde en daarna snel verdween. Het was hier dat verscheidene dieren, vee en honden, verminkt werden of gewoon verdwenen.

Zo lang men zich al kan herinneren is dit deel van Utah het toneel van absoluut ongelooflijke paranormale activiteit. UFO’s, Big Foots, veeverminkingen, paranormale activiteit, dieren die je niet kunt vinden in een dierentuin of boek, poltergeists voorvallen, noem het maar op en de bewoners hier hebben het wel gezien. Gepensioneerd schoolmeester Junior Hicks is de onofficiële historicus van alle vreemde voorvallen in dit gebied. Hij catalogiseerde zo rond de 400 incidenten, waarbij in de meeste gevallen UFO-waarnemingen betrokken waren. “Maar,” zegt hij “er waren zeker duizenden andere gevallen.” Hicks schat dat op zijn minst de helft van de 50.000 bewoners van dit gebied vreemde dingen in de lucht heeft gezien: vliegende schotels, sigaarvormige voertuigen, zigzaggende bollen licht, enz. Zoveel verschillende objecten dat de politie al lang geleden is gestopt met het opnemen van deze rapportages. (Veel van deze wetsdienaren hebben ze zelf ook gezien) Hicks en leden van zijn familie waren over de jaren getuige van hun eigen UFO-voorvallen. “De UFO-activiteit werd pas echt intens in de vroege vijftiger jaren,” zegt Hicks. “Er waren gevallen waarbij de gehele school en alle leraren deze dingen zagen hangen boven de stad bij helder daglicht. In de zestiger en zeventiger jaren hadden wij waarschijnlijk meer UFO-waarnemingen, dan welke plaats ter wereld.”

Maar het grote aantal UFO-gebeurtenissen is nog maar het topje van de ijsberg wat betreft de rijke voorraad ongewone voorvallen in dit gebied. De Ute indianenstam was hier al veel langer dan de blanke kolonisten. Stamoudsten spreken niet graag met buitenstaanders, maar hun mondelinge overleveringen zijn doorspekt met voorbeelden van vreemde creaturen zoals de skinwalkers. Andere culturen noemen het gedaanteveranderaars, weerwolven of Big Foots. “De Ute indianen nemen dit zeer serieus,” zegt Hicks. “Zij denken dat de skinwalkers krachtige geesten zijn, die hier zijn vanwege een vloek die generaties lang geleden over ze is uitgesproken door de Navajo’s. En het middelpunt in deze legende is deze boerderij. De Ute indianen noemen dit gebied “het spoor van de weerwolf.” Stamleden is het uitdrukkelijk verboden voet te zetten op deze bodem. Zo is het al voor een hele lange tijd.”

Het terrein van de boerderij

De boerderij in kwestie is een ongeveer 195 ha. groot gebied. Rijk van water voorziene weidegronden met een paar dichtbegroeide plekken katoenplanten. Het is verdeeld in drie gedeelten en elk gedeelte was vroeger een aparte boerderij. Dik kreupelhout en een kleine rivier bevinden zich aan de ene zijde. Een lange onverharde weg is de enige toegang tot het terrein.

Een beveiligde toegangspoort naar de ranch

Toen Tom Gorman (niet zijn echte naam) de boerderij kocht in 1994 stond het al zo’n zeven á acht jaar te koop. Gorman, zijn vrouw en twee kinderen waren nieuwsgierig naar het waarom van de rijkelijk aanwezige grendels en sloten die de ramen en deuren bedekten. Er zaten grendels aan beide zijden van de deuren. Zelfs de keukenkastjes hadden grendels en aan beide zijden van het huis waren stalen pennen met zware kettingen bevestigd. Gorman giste dat de vorige eigenaar grote waakhonden aan de voor en achterkant van de woning aan deze ketting had liggen, maar hij had geen idee waarom.

De kogelbestendige wolf.

Op de dag dat de Gormans hun meubels verhuisden naar hun nieuwe eigendom, hadden ze hun eerste voorbode van de gebeurtenissen die nog zouden volgen. Ze ontdekten buiten in de wei een extreem grote wolf. Deze wolf zocht behoedzaam zijn weg over het veld en tot ieders verrassing gedroeg het dier zich ten opzichte van de familie als een huisdier. Het had die dag geregend en de familie herinnert zich nog dat de wolf als een natte hond rook toen zij hem aaiden. Na een paar minuten slenterde de wolf naar de koraal (een omheind gedeelte bij de boerderij) en greep daar plotseling een kalf bij de snuit. De wolf probeerde het kalf tussen de palen van de koraal door te trekken. Gorman en zijn vader begonnen de wolf met stokken op zijn rug te slaan, maar die wilde het kalf niet loslaten. Gorman greep een .357 Magnum uit zijn auto en schoot van dichtbij op de wolf. De kogel had geen zichtbaar effect en Gorman schoot nog een kogel in de wolf waarop deze nu wel losliet. Vervolgens keek de wolf naar de familie alsof er niets gebeurd was. Gorman schoot nog twee maal met het krachtige handwapen. Het grote beest ging wat achteruit maar vertoonde geen tekenen van angst en er was nergens bloed te zien. De verbijsterde boer pakte een jachtgeweer en schoot nogmaals van dichtbij op de wolf. Gorman is niet alleen een ervaren scherpschutter, maar ook een jager met een aanzienlijke reputatie. Vijf kogels zouden voldoende moeten zijn om een eland te vellen, laat staan een wolf. Bij het vijfde schot vloog er een stuk vlees met haar van de wolf, maar deze leek geenszins van slag te raken. Na een zesde schot liep de wolf op een nonchalante draf het veld en vervolgens een modderig stuk struikgewas in. Gorman en zijn vader volgden anderhalve kilometer lang de pootafdrukken in de modder, maar het spoor kwam plotseling tot een eind, alsof de wolf simpelweg in de lucht was verdwenen. Toen ze terugkwamen in de afgerasterde koraal onderzocht Gorman het stuk wolvenvlees en hij zegt dat het rook en eruit zag als rottend vlees. Hij deed navraag bij zijn buren, maar niemand scheen iets te weten over een tamme oversized wolf in het gebied.

Een paar weken later had mevr. Gorman een ontmoeting met een wolf die zo groot was, dat zijn rug op gelijke hoogte was met de bovenkant van haar autoraampje, terwijl hij naast de auto stond. De wolf werd vergezeld door een dier dat op een hond leek, maar dat ze niet echt thuis kon brengen.

Gedurende de twee volgende jaren werd een heel scala aan vreemde dieren gezien door de familie en de buren. Terwijl Gorman en zijn vrouw op een heldere middag de boerderij op reden, zagen ze dat iets één van hun paarden aanviel. Ze beschreven het als “laag bij de grond, zwaar gespierd, met een gewicht van ongeveer 100 kilo, met krullend rood haar en een pluimstaart.” Het leek een beetje op een gespierde hyena en leek zijn klauwen uit te slaan naar hun paard, alsof het er mee wilde spelen. Gorman kwam tot op zo’n 12 meter afstand van het dier, maar het verdween zomaar vlak voor zijn ogen in het niets. Ze inspecteerden het paard en vonden talloze klauwsporen op haar benen. Een paar maanden later meldde de vrouw van de hulpsheriff dat ze zo’n zelfde gespierd, roodachtig dier had gezien dat langs het terrein rende.

Een andere bezoeker van de boerderij had een meer onheilspellender ontmoeting op het middengedeelte van het terrein, in hetzelfde deel als waar ik nu zit. De bezoeker, samen met Gorman en diens zoon, zei dat ze een grote vage omtrek zagen bewegen door de bomen. De bezoeker had gemediteerd toen dit opdook. Het bewoog snel vanaf de bomen over de weide, zo’n 100 meter per seconde en toen het de man bereikte kwam er een woest gebrul uit. Een geluid dat leek op dat van een grote beer. Een brul zo luid, dat je hem op honderden meters afstand kon horen. Maar dit was geen beer. Het was volgens de Gormans bijna onzichtbaar. De bezoeker werd zo bang, dat hij Gorman vast greep en niet meer los wilde laten. Hij verliet de boerderij en kwam nooit meer terug.

Andere wezens en creaturen werden ook gezien, inclusief exotische, veelkleurige vogels, die zeer zeker niet thuishoorden in de regio en ook niet geïdentificeerd konden worden. Er waren talloze ontmoetingen met donkere bijna drie meter hoge beesten, die leken op Big Foots of de Sasquatch. En alsof deze zichtbare ervaringen nog niet erg genoeg waren, werden ook hun andere zintuigen uitgedaagd door verschillende vreemde incidenten. Vaak werden zij overwelmd door een sterke muskusachtige geur. De weides lichtten ’s nachts vaak, als een voetbalstadion, onverklaarbaar op. Ze beweren lichtstralen te hebben gezien die leken te komen vanaf de grond. Zij (en anderen) zeggen dat ze een geluid hoorden dat leek op zware machines die ondergronds aan het werk waren. Ze hoorden ook stemmen. Tom Gorman, zijn zoon en zijn neef herinneren zich dat ze een luide, onstoffelijke conversatie hoorden in een onverstaanbare taal. De onstoffelijke mannenstemmen spraken volgens de getuigen op een spottende toon en het geluid leek te komen van een punt zo’n 7 meter of meer boven hun hoofd, maar ze zagen niets. De honden, die de getuigen vergezelden, gromden en blaften tegen de stemmen en renden toen in paniek weg.

Er waren voorvallen die niet gemakkelijk verklaard konden worden. Toen hij zijn kudde inspecteerde op het derde gedeelte van het terrein, merkte Gorman dat iemand zijn weide had omgespit. Honderden kilo’s grond waren uit de bovenlaag weggeschept. De randen van het gat zagen er perfect uit. Concentrische cirkels, alsof iemand een gigantisch zandvormpje had gebruikt. Verscheiden kleinere markeringen werden ook gevonden.

De Gormans rapporteerden ook fenomenen gelijk aan graancirkels. Eén formatie die ze vonden op hun weide, bestond uit drie cirkels van plat gras. Elke cirkel had een diameter van zo’n twee en halve meter en ze waren gegroepeerd in een driehoekig patroon, waarbij elke cirkel zo’n 6 meter van de ander lag. Houdt in gedachte dat er slechts één weg leidt naar de boerderij. Iedereen die komt en gaat zou bijna zeker worden gezien door de Gormans of hun buren.

UFO’s en andere luchtverschijnselen.

In de lente van 1995 begonnen de Gormans vreemde dingen in de lucht waar te nemen. Tijdens hun werk buiten bij het inspecteren van het vee, zagen Gorman en zijn neef iets waarvan ze dachten dat het een caravan was, die geparkeerd stond op de boerderij. Ze gingen er op af en dachten dat de eigenaar misschien mechanische problemen had. Terwijl ze dichterbij kwamen, bewoog de caravan geluidloos bij hen vandaan. Ze beklommen een hek om er een beter zicht op te hebben en toen kregen ze door dat het helemaal geen caravan was. Het voertuig rees op tot boven de boomtoppen en vloog langzaam weg zonder een geluid te maken. Het was zeker geen helikopter. De getuigen hadden een goed zicht en zeiden dat het object de vorm had van een koelkast, met een wit licht aan de voorkant en een rood licht achterop.

Al heel lang had iedereen van de familie vreemde objecten in de lucht waargenomen. Mevr. Gorman zegt dat iets dat leek op een stealth gevechtsvliegtuig, maar omringd met knipperende discolichten, stil hing boven haar auto op zo’n 6 meter hoogte, waarna het weg flitste. Elk familielid had meerder waarnemingen gedaan van een wolk die net buiten het terrein zweefde. De wolk werd beschreven met knipperende kerstboomlampjes of geluidloze mini-explosies binnenin. Onder de andere luchtvaartuigen die de gormans, hun buren en andere getuigen zagen, waren ook de klassieke vliegende schotels, vliegende sombrero’s, lichtstralen die leken op fluorescerende lampen en een sigaarvormig voertuig met een lengte van enkele voetbalvelden.

Over het algemeen waren de meeste objecten die ze waarnamen drijvende bollen van verschillende afmetingen en kleuren. In 1995 en 1996 rapporteerden de Gormans en anderen, 12 aparte incidenten, waarbij ze grote oranje bollen zagen vliegen boven de bomen op het middengedeelte van de boerderij. De Gormans beweren dat er zich soms gaten openden in de oranje bollen en er een andere kleinere bol uitvloog. Een buurman vertelde mij van zijn eigen ontmoeting met wat hij noemde een vliegende oranje kerstbal. Tegen 1996 waren de waarnemingen van nu blauwe bollen bijna alledaags geworden. Deze bollen hadden de grootte van softballen en leken gemaakt te zijn van glas en gevuld met een schuimende, blauwe vloeistof die daarbinnen leek rond te draaien. Mr. en mevr. Gorman zeggen dat ze in april 1996 een blauwe bol zagen die regelmatig rondjes draaide rond het hoofd van één van hun paarden. Het paard was verlicht door een intens blauw licht en er was een geluid in de lucht dat leek op dat van statische elektriciteit, maar het was geen bolbliksem. De bol leek intelligent bestuurd te worden. Toen Gorman het paard naderde met een zaklantaren, schoot de bol weg en manoeuvreerde, snel en behendig door de boomtakken.

De Gormans zeggen dat de blauwe bollen verschillende psychologische effecten opriepen bij de familieleden. Zij voelden golven van angst over hen heen komen als de blauwe bollen verschenen, veel heviger dan wat normaal zou zijn.

Het was de verschijning van één bol in het bijzonder die de Gormans uiteindelijk deed besluiten de boerderij te verkopen. Op een avond in mei 1996 was Tom Gorman buiten met drie van zijn honden, toen hij een blauwe bol waarnam die rondvloog in het veld vlakbij de woning. Gorman beval zijn honden achter de bol aan te gaan. De honden achtervolgden de bol en hapten er naar, maar de bol week telkens net voldoende om aan hun kaken te ontsnappen. De bol leidde de honden over de weide het dikke kreupelhout in, dat aan het veld grenst. Gorman vertelt dat hij de honden driemaal afschuwelijk hoorde janken waarna ze stil bleven. Hij riep hen, maar ze kwamen niet. De volgende morgen ging Gorman op zoek naar zijn honden. Wat hij vond waren drie ronde plekken van uitgedroogde en breekbare vegetatie. In het midden van elke cirkel lag een zwarte, vette klont. Gorman vermoedt dat zijn honden door iets zijn verbrand. Eén ding is zeker, zijn honden zijn in ieder geval nooit meer gevonden. De verdwijning van hun honden zette de Gormans ertoe aan om erover te denken van de boerderij te vertrekken.

Veeverminkingen en andere dierenmysteries.

Tom Gorman was niet zomaar een boerenkinkel die slechts zijn werk deed. Hij had hoger onderwijs gevolgd en een training voor gevorderden gedaan in de veefokkerij. Hij was een weloverwogen expert in kunstmatige inseminatie en had plannen om een gemengd fokbedrijf, met een hoogwaardige veestapel te beginnen op deze pittoreske boerderij. Zijn kudde, die varieerde van 60 tot 80 stuks vee, bestond uit dure eerste klasse vaarzen en vier 1000 kilo zware top klasse stieren.

Vanaf de dag dat hij zijn kudde verhuisde naar deze boerderij scheen, ondanks al zijn goede bedoelingen en hoop, zijn kudde ten prooi te vallen aan aanvallen. De bollen licht die zo vaak gezien werden op het terrein, leken een speciale interesse te hebben in het vee en werden vaak gezien terwijl ze om de koppen van de dieren rond zoemden. Soms reageerden de dieren heftig. De kudde spleet soms uiteen alsof er een onzichtbare kracht door hun midden ploegde. Het werd spoedig nog erger. Ondanks dat de Gormans een wakend oog op hun kudde hielden, begon iets een buitensporige tol op te eisen. Eén koe werd dood in het veld gevonden. Een vreemd scherp gat was uitgesneden rondom een oog. Er waren geen sporen van bloed en Gorman vroeg zich af wie zoiets deed. Hij merkte een sterke muskusgeur op rondom het karkas, een geur die hij al snel goed zou leren kennen.

Ander vee werd opengesneden met wat leek op een kartelschaar. Veeverminkingen worden in heel Noord Amerika al tientallen jaren gemeld. In de typische gevallen worden de ogen, de oren, het vlees rond de kaken, de uiers en de voortplantingsorganen weggehaald, met chirurgische precisie. Gormans dieren werden onderworpen aan alle bovenstaande slachtingen.

Als een ervaren jager en boer was Gorman, meer dan normaal, bekend met de mogelijkheden van natuurlijke aanvallers. Dit werd niet gedaan door prairiewolven of andere roofdieren. De slachtpartij was simpelweg te schoon. Nooit werd er bloed achtergelaten op de plaats van de aanval. Zijn andere dieren leden er ook onder. Zijn favoriete paard had sneden in zijn benen, opgelopen door een scherp instrument of klauwen. De muskuslucht hing nog in de lucht toen hij het verwonde paard vond. Zijn honden schenen een soort paranoia te ontwikkelen. Ze bleven soms dagenlang in hun hondenhokken, te angstig om zelfs maar voor eten naar buiten te komen. Zes van de katten van de familie verdwenen in één en dezelfde nacht. Al snel begon er ook vee te verdwijnen. Eén van die dieren verdween van een met sneeuw bedekt veld. Gorman zag de afdrukken van de hoeven in het veld staan, maar het spoor eindigde plots alsof het dier vanuit de lucht werd weggeplukt. De koe in kwestie woog zo’n 600 kilo, dus vroeg Gorman zich af wat er mee gebeurd kon zijn.

Alles bij elkaar werden er 14 eerste klasse dieren in stukken gesneden of verdwenen gewoon. In één geval werd een verminkte koe gevonden, slechts vijf minuten nadat de zoon van Gorman haar geïnspecteerd had. Iets had een gat gesneden in de anus van het dier van 15 cm. diameter en zo’n 40 cm. diep. Het uitgesneden deel hing nog uit het gat in de koe en toch was er nergens bloed te vinden, noch in het gat, noch op de koe en noch op de met sneeuw bedekte weide. Het verlies van 14 dure dieren uit een kudde van 80 stuks is volgens alle statistieken extreem. Er waren ook nog andere verliezen, maar die waren verklaarbaar. Het betekende echter dat Gorman bijna failliet ging.

Op een middag in april gingen Gorman en zijn vrouw snel even naar de stad om de voorraden aan te vullen. Toen ze langs de koraal reden waarin hun vier stieren stonden, zeiden ze tegen elkaar, dat als er iets met hun stieren zou gebeuren ze werkelijk in de problemen zouden komen. Toen ze terugkeerden op de boerderij, iets minder dan een uur later, waren alle vier de stieren weg. De Gormans begonnen aan een vertwijfelde zoektocht naar de vermiste dieren, maar vonden geen spoor daarvan. In een laatste poging besloot Gorman een kijkje te nemen in een dichte metalen aanhanger die in de koraal stond. Hij vond het niet echt voor de hand liggend dat de stieren daarin stonden. Vanuit de koraal is er slechts één deur om in de aanhanger te komen en die was gezekerd met dik ijzerdraad en dat zat nog steeds op zijn plaats. Gorman was echter geschokt toen hij zag dat alle vier de stieren opeengepakt, als sardines in een blikje in de aanhanger stonden. Toen hij naar zijn vrouw riep dat hij ze gevonden had, leken de stieren als uit een droomstaat te ontwaken en begonnen te trappen tegen de wanden van de aanhanger en tegen elkaar. Er is absoluut niemand die stieren kan overhalen om met zijn vieren in zo’n aanhanger te stappen. Het is al moeilijk genoeg om er één in te krijgen, maar alle vier? Feitelijk onmogelijk. De enige deur van de aanhanger die vanuit de koraal toegang verschafte was nog steeds gezekerd met ijzerdraad en er zat spinrag aan de binnenkant van de deur, dat aantoonde dat de deur niet open was geweest. Het leek er op dat iemand de zorgen van de Gormans over hun stieren had gehoord en toen besloot een lelijke grap uit te halen.

De NIDS komt te hulp.

Kelleher realiseerde zich toentertijd in 1996 niet dat de Gormanboerderij al snel zijn tweede thuis zou worden. Kelleher is de plaatsvervangend bewindvoerder van de NIDS. Het National Institute for Discovery Science, is een in Las Vegas gevestigde onderzoeksorganisatie. Opgericht door de lokale zakenman Robert Bigelow. Bigelows lange interesse in paranormale voorvallen inclusief UFO’s, dierverminkingen en het menselijke bewustzijn zette hem er toe aan om een indrukwekkend team samen te stellen van natuurkundigen, ingenieurs, psychologen en andere professionals met een doctorstitel. Met als doel fenomenen te onderzoeken die totaal genegeerd worden door de gevestigde wetenschap.

Midden 1996 waren de Gormans zo ver dat zij van hun bedrijf af wilden. Zij die Tom Gorman kennen, zeggen dat hij zich zelf de schuld gaf voor de vreemde reeks gebeurtenissen die zijn boerderij ruïneerde. Hij wilde niet opgeven, maar hij voelde zich als het ware vervloekt en was bereid het op te geven ter wille van zijn gezin. In een onbewaakt moment vertelde hij delen van zijn ervaringen aan een verslaggever. Een gerespecteerd journalist uit Salt Lake City hoorde er van en kwam naar de boerderij en sprak met de familie. Er werden foto’s genomen en een radioprogramma pakte het verhaal op. Op die manier hoorde Bigelow voor het eerst over de boerderij. Hij en zijn team vlogen naar Utah en stelden zich voor aan de Gormans. NIDS leden controleerden het verhaal, ondervraagden buren en bepaalde zo de waarde van het ogenschijnlijk ongelooflijke relaas. Bigelow bood aan de boerderij in zijn geheel te kopen, met het idee om hem om te bouwen in een interactief paranormaal laboratorium. Een doorlopend experiment dat wellicht antwoord zou geven op vragen die door de sceptische wetenschap waren gesteld. Verbazingwekkend was dat hij de Gormans kon overhalen op de boerderij te blijven als toezichthouders.

Op dat moment was de familie al gebroken. De UFO’s, de lichtbollen, veeverminkingen, verdwijning van vee, Big Foot waarnemingen en weerwolf legenden waren al erg genoeg, maar er waren ook nog de voortdurende persoonlijke voorvallen. Dingen die zich voordeden in hun woning en een normaal gezinsleven onmogelijk maakte. Zij zagen geestverschijningen in hun huis, verblindende lichten, donkere gedaantes die door de ramen tuurden. Meubilair, gereedschap en alledaagse dingen bewogen in het rond, verdwenen of doken weer op op ongewone plaatsen. Niemand kon ongestoord slapen. Als ze het al voor elkaar kregen om een paar uur te slapen dan werden ze geplaagd door gewelddadige nachtmerries. Vaak kwamen ze er later achter dat andere familieleden dezelfde droom hadden gehad. De twee kinderen, goede studenten voordat ze op de boerderij arriveerden, zagen hun cijfers snel dalen. Mevrouw Gorman verloor haar baan bij de plaatselijke bank, vanwege haar regelmatige afwezigheid en haar verontrustende verhalen. In de hoop dat ze daar veiliger waren, sliep de familie elke nacht op de vloer van de woonkamer. De mensen van de NIDS boden morele, emotionele en financiële steun aan de Gormans aan. Bovendien hadden ze een plan. De boerderij gaf hen een gelegenheid die je maar eens in je leven tegenkomt en dat was een studie van alle soorten paranormale activiteiten. Ze streefden er naar de boerderij totaal van de buitenwereld af te sluiten en hem vol te stouwen met hightech registratie apparatuur. Vervolgens zouden getrainde waarnemers 24 uur per dag aanwezig zijn en kijken wat er gebeurde.

Sommige inwoners vroegen zich sarcastisch af wat die “sjacheraars” uit Las Vegas werkelijk van plan waren. “Een zooitje lui van allerlei slag,” was een vaak gehoorde opmerking. UFO-aanhangers jammerden dat Bigelow een geheimzinnig figuur was met al of niet banden met de CIA en dat hij er op uit was de hele buitenaardse theorie in de hoek te zetten. Zij eisten dat wat er ook gebeurde op de boerderij, het meteen voor hen beschikbaar zou zijn om er over te oordelen. Aan de andere kant waren er de professionele sceptici, die het NIDS-team voorspelde dat ze met lege handen zouden blijven staan, omdat onverklaarbare gebeurtenissen niet blijken te bestaan zodra er grondig onderzoek naar wordt gedaan. Het draaide er op uit dat geen van deze drie groepen gelijk kreeg. De NIDS grendelde de boerderij van de buitenwereld af, maar niet om er financiële munt uit te slaan. Noch de CIA, noch enig ander regeringsagentschap had enige inbreng of toegang tot de dingen die gebeurden onder toezicht van de NIDS. En het fenomeen zelf verminderde of verdween geenszins. Sinds de laatste 6 jaar staan de gebeurtenissen op de boerderij onder een constant nauwkeurig onderzoek. Getuigen, inclusief talentvolle wetenschappers en wetshandhavers hebben rapporten opgesteld over een hersenbrekend arsenaal aan ongewone activiteit. Maar er is een bijna totaal stilzwijgen en er komt bijna geen informatie vanuit deze locatie.

Met toestemming van Bigelow werd het deze reporter gegund om de eerste van buiten de boerderij te zijn, die toegang tot het terrein kreeg en tot de wetenschappers en de ex-wetsdienaren die het fenomeen bestuderen. Interviews werden geregeld met personeel van de boerderij en met bewoners uit de omtrek, die ook ongewone gebeurtenissen hadden gemeld. Verscheidene nachten werden doorgebracht buiten op de boerderij, wachtend op vreemde lichten of andere manifestaties. Niemand van hen die het bestudeerd hebben kan met enige zekerheid zeggen wat er gaande is. De onderzoekers van de NIDS beweren niet, dat het met buitenaardsen, geesten of weerwolven te maken heeft. Zij vergaren louter en alleen informatie om te proberen daar iets uit op te maken.

Dat is een kleine troost voor mij, terwijl ik hier zit in een plastic stoel, wachtend op wat er te gebeuren staat. De geest kan zeker spelletjes spelen in deze situatie, maar kunnen zoveel getuigen het compleet mis hebben gehad?

George Knapp heeft de volgende waarschuwing bijgevoegd: Reis niet af naar de boerderij, je bent niet welkom. Het is privé-eigendom en de mensen die er op of vlakbij wonen, willen niet gestoord worden door sensatiezoekers of de media. Bovendien is de frequentie van het fenomeen de laatste maanden flink afgenomen, dus is de kans groot dat je niets zult zien als je het voor elkaar krijgt op het terrein te komen.

Deel 2

TERUG